4 listopada 1975 i 11 marca 2013.

Te dwie daty związane są z osobą, dzięki której jestem tym, kim jestem. Pewnego jesiennego wieczoru, jeszcze w ubiegłym wieku, w toruńskim szpitalu na Bielanach moja Mama wydała na świat niewielką krzyczącą istotę. Moi rodzice i brat nie byli może nigdy przesadnie wylewni w uczuciach, ale nigdy nie czułem się niekochany i rosłem sobie na spokojnym, toruńskim osiedlu przy ulicy gen. Józefa Bema. Trzecie piętro wieżowca, dwie windy, zsyp na śmieci i – konsekwentnie - karaluchy. Wokół dużo zieleni, boiska i cmentarz, który widziałem z okien pokoju, aczkolwiek nigdy mi to jakoś specjalnie nie przeszkadzało – za to na Wszystkich Świętych widok był niesamowity!  Wiele ważnych spraw zdarzyło się od tamtego czasu do dzisiaj, ale jedno wydarzenie zmieniło całkowicie moje postrzeganie świata i nastawienie do kolei losu. Kiedy w 2012 roku Mama dowiedziała się o wznowie nowotworu, nie poddaliśmy się. Walczyła dzielnie do końca, ale zmutowane bydlę okazało się niezwykle agresywne. W tamten wtorkowy, marcowy wieczór AD 2013 nie miałem jechać do Torunia, ale jakimś cudem udało się wcześniej odebrać zamówiony lek, więc popędziliśmy na Bema. Mama jakby na mnie czekała – kiedy na chwilę zostałem z nią sam na sam w moim dawnym pokoju, odeszła... W ciszy, z dłońmi w moich dłoniach, z ulgą na twarzy po prostu przestała oddychać. Nie zapomnę tej chwili – poczułem w sobie ogromną, niewytłumaczalną moc i pewność, że czegokolwiek się nie podejmę, uda się. Taka była moja Mama – zaangażowana w sprawy społeczne, otwarta i niezwykle inteligentna. Jesteśmy tym, czym zostaniemy nakarmieni. Mamo, Tato – dziękuję Wam!

4 listopada 1995.

Chłodne, jesienne popołudnie, kościół garnizonowy w Chełmnie, biały Mercedes i tłum gości. I słowa, których znaczenie życie poddało niejednej próbie. Dzisiaj, po dwudziestu wspólnych latach moja ukochana żona Sylwia i ja jesteśmy jak granitowa skała. Potargani wiatrem, schłostani strugami deszczu, wytłuczeni gradem i spaleni słońcem, ale dzięki temu silniejsi niż kiedykolwiek. Nie byłoby mnie tu, gdzie jestem dzisiaj, gdyby nie ta wspaniała kobieta. Jest moim przyjacielem, krytykiem i wsparciem. Zaczynaliśmy bez niczego, z małym dzieckiem na pokoju u rodziców; ja w trakcie studiów, ona bez stałego dochodu. Do wszystkiego doszliśmy własną, nierzadko wymagającą wyrzeczeń pracą; bywało różnie, ale nigdy się nie poddaliśmy. To nauczyło nas liczyć tylko na siebie nawzajem i sprawiło, że niezależnie od tego, jak mocno życie nas kopnie, my i tak przetrwamy i zapytamy: „Cienki bolku… tylko na tyle cię stać?” Mój Aniele – kocham Cię i dziękuję za miłość, cierpliwość i wiarę w to, że można się zmienić.